8.3.2021 Michiel over dwangstoornissen
Michiel (42) heeft een dwangstoornis. Zijn moeder Corrie heeft het nooit moeilijk gevonden om naar de angsten en gedachtes van Michiel te luisteren. Naar de buitenwereld voelde ze die schaamte voor psychische kwetsbaarheid wel.
Corrie: “Toen je op een gegeven moment zei: ‘Ik ga in therapie, want ik heb zulke rare gedachtes dacht ik: ‘Oh god, hij heeft weer wat anders. Waar begint hij nu weer aan?’. Je was altijd een beetje zoekende, een puber waar ik veel voor op school moest komen. Maar ik maakte me wel zorgen. Zoiets verzin je niet.”
Michiel: “Ik vertelde jou altijd meer dan mijn therapeut. Jij luisterde en stelde me gerust. Maar na mijn deelname aan het tv-programma Levenslang met Dwang zijn we er pas écht over gaan praten. Het bleek dat we veel raakvlakken hebben op dat gebied”.
Corrie: “Dat klopt, alhoewel ik wel even moest slikken toen je deel ging nemen aan het programma. Ik leerde vroeger dat je niet over psychische kwetsbaarheid praat. Dat was taboe. Ik kreeg ook veel kritiek op jouw deelname vanuit mijn omgeving. Toch bracht het ons uiteindelijk veel. Er werd mij namelijk van alles duidelijk. Ik herkende je dwang, de gekke dingen die je in je hoofd kon hebben. En ik ontdekte dat ik ook psychisch kwetsbaar was. Ik besloot hulp te zoeken.”
Schaamte
Michiel en Corrie weten inmiddels uit ervaring dat zwijgen en isolatie juist brandstof is om je slechter te voelen. Toch hielden ze hun psychische kwetsbaarheid lang voor zichzelf. Corrie: “Ik was bang dat mensen me een aansteller vonden. En ze zouden zeggen: ‘Je moet dat gewoon niet in je hoofd halen’.”
Michiel: “Bij mij was het een stukje schaamte. Ik werkte in de televisiewereld en had een muur van succes om me heen. Daar was geen ruimte voor kwetsbaarheid, althans dat dacht ik in die tijd. Ook het oordelen hield me tegen. Bijvoorbeeld dat collega’s meteen oplossingen aandroegen. Of opmerkingen maakten zoals: ‘Waarom doe je zo moeilijk?’, ‘Ga gewoon eens op vakantie, dan ben je het wel kwijt’ of ‘Neem even vrij’.”
Corrie: “Het is natuurlijk ook lastig te begrijpen voor anderen. Je kunt niet in elkaars hoofd kijken.”
Luister zonder oordeel
Michiel denkt dat daar precies het probleem zit. Je hóeft het niet te begrijpen. Michiel: “Ik denk dat mensen het gesprek niet aan durven gaan, omdat ze denken: ‘Oh, wat verwacht diegene dan van mij?’, ‘Wat moet ik doen?’, ‘Wat moet ik zeggen?’. Maar daar gaat het niet om. Je hoeft het niet op te lossen. Daar zijn professionals voor. Je kunt als omstander alleen bijdragen aan iemands herstel door te luisteren, zonder te oordelen.”
“Bij mij was jij, mijn moeder, degene die naar mij luisterde. En ik naar jou. Dat doen we nu nog steeds. Bijvoorbeeld in de auto of tijdens een wandeling. Dan hebben we de tijd. Maar je kunt het er met iedereen over hebben, ook met iemand die je minder goed kent. Als je diegene maar vertrouwt en iemand bereid is om echt naar je te luisteren.”
Nodig uit
Corrie begrijpt snel wat Michiel bezighoudt als hij erover vertelt. Maar dat geldt lang niet voor iedereen. Corrie: “Wij kunnen goed levelen, omdat ik sommige gedachtes en angsten herken. Maar wat als iemand zich minder makkelijk kan inleven? Wat vind jíj dan fijn?”
Michiel: “Dan vind ik het prettig dat iemand laat doorschemeren dat die openstaat voor mijn verhaal. Zonder daar meteen over te oordelen en zonder mijn hulpvraag te willen beantwoorden. Zeg bijvoorbeeld dat je je zorgen om me maakt en toets dat. ‘Klopt dat? Moet ik me echt zorgen maken?’ Je nodigt mij daarmee uit om me kwetsbaar op te stellen. Als het antwoord ‘nee’ is, is dat ook goed.”
Vertrouwen
Zowel Corrie als Michiel weten uit ervaring wat het praten over psychische kwetsbaarheid kan opleveren. Corrie: “Je raakt vertrouwd met praten over je psychische kwetsbaarheid door je verhaal te delen met je omgeving. Dit maakt de stap naar professionele hulp makkelijker. Dat zag je bij mij ook. Door met jou te praten over waar ik tegenaan liep, ging ik uiteindelijk zelf hulp zoeken.”
Michiel: “Ik ben overtuigd van het ‘Vertellen doet herstellen’-principe. Door te vertellen ging het herstel bij mij makkelijker en staat de problematiek nu meer van me af. Erover leren praten kost trouwens wel tijd. Je vertrouwen moet daarin groeien. Geef dus vooral niet op als je je zorgt maakt om iemand. Je krijgt misschien 10 keer een nee, maar de 11e keer is het een ja.”
Bron: heyhetisok.nl
